نکته هفتم - اصول اساسی شنا

نکته 7 کمی کاملتر از مطالب قبلی میباشد 

7- در حرکات و تکنیک های قهرمانان شنا تفاوت های کوچک و بزرگی به چشم می خورد .برخی از این تفاوت ها ممکن است بی اهمیت باشند اما گاهی نیز از اهمیت به سزایی برخوردارند . همچنان که شناگرانی از حرکات ضربه پای آهسته – که اصطلاحا حرکات دو ضربه ای نامیده می شود – استفده می کنند ، تعداد دیگری از شناگران از حرکت شش ضربه ای پا استفاده می کنند که بسیار تند تر اجرا می شود .

چنین تفاوت هایی نباید موجب شود که گروهی فکر کنند شناگران در آب از اصول مکانیکی مختلفی بهره می گیرند . بلکه همه شناگران بزرگ از اصول واحد معین و مشخص مکانیکی استفاده می کنند . در غیر این صورت نمی توان آنان را شناگران خوبی دانست . به همین دلیل اصول مشخص و معینی به طور مشترک در شناها وجود دارد که باید رعایت شوند . در ادامه به برخی از این اصول اشاره می کنیم :

الف : دست ها برای کشش در آب به طور مستقیم کشیده نمی شوند و حالت بیضی شکل دارند .

شکل ص 20

علت این امر آن است که دست ها هنگام کشیدن آب به عقب وقتی به صورت مورب و بیضی شکل حرکت می کنند ، طبق قانون سوم نیوتن ( هر عملی عکس العملی مساوی با آن و در خلاف جهت آن است ) آب بیشتری را جا به جا کرده ، سرعت و قدرت حرکت شناگر را بهبود می بخشند و مقاومت منفی آب را با حرکت بیضی شکل کاهش می دهند . همچنین این نوع حرکت به اجرای نیروی بالا کشیدن دست کمک می کند .

ب :آرنج شناگران در هنگام کشش آب باید دارای زاویه باشد و حالت « صاف ، خم ، صاف ‌» داشته باشد . شناگرانی که بدون رعایت این تکنیک دست ها را کاملا صاف حرکت می دهند ، دست های آنها به جز در مرحله وسط کشش ، کشش مناسب و خوبی نمی تواند انجام دهد.

شکل ص 21

در هنگام انجام هر چهار نوع شنای کرال سینه ، کرال پشت ، قورباغه و پروانه ، شناگر مرحله ی کشش دست را با آرنج های مستقیم شروع می کند ( در مواردی با کمی انحنا در آرنج ) . وقتی که مرحله ی کشش شروع می شود ، زاویه ی آرنج یا آرنج ها به 90 تا 105 درجه می رسد که حداکثر انحنای آرنج است و از این نقطه به بعد درجه خم شدن آرنج کم می شود تا اینکه د رانتهای کشش دست ، آرنج کاملاً صاف می شود ( به استثنای شنای قورباغه ) و زمان بیرون آوردن دست از آب شروع می شود .

پ : دست در حالت کشش با آرنج به سمت بالا این کار را انجام می دهد . هنگامی که مرحله ی کشش انجام می شود و آرنج خم است ، قسمت بالای دست باید چرخشی به سمت داخل انجام دهد که این عمل آرنج را در مرحله نیمه اول کشش دست در بالا نگاه می دارد . بالا نگهداشتن آرنج همراه با خم شدن آن ، باعث می شود که دست در حالتی مناسب برای فشار آوردن به آب به سمت عقب قرار گیرد .

شکل ص 22

بهترین حالت ، نگهداشتن دستها در مقابل سینه به طور مستقیم در ارتفاع شانه هاست به طوری که کف دستها به هم چسبیده باشند . در این حالت دستها را به طرف داخل به گردش درآورید و ادامه دهید ، به طوری که کف دستها به سمت خارج قرار بگیرند و بندها ی انگشتان  دو دست از پشت به هم چسبیده باشند . باید دانست که هنگام شنا کردن دستها به این اندازه به داخل نمی چرخند ولی این تمرین باعث می شود که این عمل بهتر درک شود . برای انجام این تمرین ، بهتر است تمرین قبلی را به همان شیوه انجام دهید ولی با کمی انحنا در آرنج و ثابت نگهداشتن آن تا پایان عمل . حال دستها را تا نیمه به داخل بچرخانید تا کف دستها به جای اینکه به طرف خارج قررا بگیرند به طرف پایین باشند .

 ت : هنگام ورود دستها به آب ، باید طوری عمل کرد که دستها آب را بشکافند و وارد آن شوند و از برخورد با آب و همچنین ایجاد حباب های هوا و کشیدن آنها به داخل آب پرهیز شود . چون ایجاد حباب های هوا باعث می شود که کار دست مختل شود و عمل کشش به خوبی انجام نگیرد . به علاوه ، برخورد مکرر دست با آب هنگام ورود باعث خستگی بیش از حد دستها می شود .

در شنای کرال پشت ، دستها باید به حالت عممود بر آب و صاف حرکت کنند و به بالای سر بروند و هنگام ورود به آب نیز از طرف انگشت کوچک و با لبه ی دست وارد آب شوند و کف دست به سمت خارج باشد . انگشتان دست باید بسته و دست در حالت کشیده باشد و انگشتان دست و مچ دست در امتداد آرنج و بازو و بدون داشتن انقباض اضافی در مفاصل و عضلات وارد آب شوند و آماده ی اجرای حرکت کشش باشند .

شکل ص 24

در شنای پروانه و کرال سینه ، دستها با زاویه ی حدود 35 تا 45 درجه نسبت به اب ، وارد آب می شوند ؛ به طوری که کف دستها به سمت خارج یا به سمت پایین قرار می گیرند و با لبه دست و یا انگشتان ، آب را شکافته و بدون ایجاد حباب های هوا وارد آن می شوند .

شکل ص 25

حالت دستها هنگام بیرون آوردن از آب نیز مهم است . دستها باید به حالتی بالا بیایند که شناگر را به سمت داخل آب هدایت نکنند و مقاومتی در برابر بدن شناگر ایجاد ننمایند و هیچ گونه فشاری ینز بر آب وارد نسازند .

ث : ایجاد هرگونه تلاطم در آب و در مقابل بدن شناگران ، سبب ایجاد اختلال و مقاومت در برابر آنها می شود . به همین دلیل و بریا حرکت بیشتر به طرف جلو ، آب باید همواره به سمت عقب کشانده شود و این کار با حرکات زاویه ای بدن انجام می پذیرد